بنام آنکه جان را فکرت آموخت
حکیم جهان آفرین، هنگام خلق انسان دو نعمت در وجودش نهاد که به حق از باارزش ترین نعمت های کائنات می باشند. یکی دل و احساس و دیگری عقل؛
گویی ایندو به مثابه دو بال برای آدمی هستند که با برقراری تعادل بین آندو، انسان را یارای پرواز در آسمان هستند.
تاریخ زندگی بشر، پر است از سرگذشت های نامعلومی که بشر با افراط و یا تفریط در هر کدام از ایشان، علاوه بر زایل نمودن آن نعمتهای خدادادی، یا خود را در منجلابی از امور پست و حیوانی دیده که هر چه هوای نفسش می گوید، انجام می دهد و یا چون دستگاه بی اراده ای شده که یک سری امور تکراری و روزمره را بدون درک و احساس عمیق واقعیت آنها، انجام می دهد.
بله ، این دو نعمت یعنی عقل و دل، اگر در تعادل با یکدیگر رشد نیافته و به تعالی نرسند و یا اگر تربیتشان در مسیر صحیح نباشد، انسان را به قهقرایی می برند که برای بشر، جز تومی از انسانیتش باقی نمی گذارند. حال سئوال اصلی این است که:
چگونه می توان این دو نعمت خدادادی را به طور متعادل پرورش داد و آنها را در مسیر درست هدایت نمود؟
